BUNT... I NA PRZEKÓR STEREOTYPOM!

Ostatnio zamiast pracować coraz więcej czasu spędzam na blogu...
a to niestety nie jest dobrze:) Niedługo nie będę już spać, bo po co? Skoro jest tyle ciekawszych rzeczy do zrobienia:) Parę razy zdarzyło mi się nawet, że w czasie jazdy zamiast czytać książki, które wręcz uwielbiam, zaczęłam przeglądać blogi. I jak się okazało do tego nie potrzebuję lokomotivu lub tym podobnych specyfików:) Do czytania książek niestety tak :) Jaki z tego wniosek:?

Na szczęście zabaw z synkiem jeszcze nie zastąpiłam blogiem, ale przecież zdarza mu się zasnąć podczas jazdy:)).

A wracając do tytułu posta. Jednym z aspektów buntu jest dylemat matki sześcio-/pięciolatka. Do 10 kwietnia musimy zadeklarować czy dziecko zostaje kolejny rok w oddziale przedszkolnym czy idzie do pierwszej klasy. Kurcze, a mojemu dziecku zabrakło TYLKO 13 godzin by być o rok młodszym. I to przez jednego debilnego policjanta, bo inaczej go nazwać nie mogę!!!! Podczas ciąży matka dba o siebie, uważa. Podczas świat odpoczywa w domu zamiast spędzić czas z rodziną, a wystarczy nieodpowiedzialne zachowanie jednej osoby i wszystko się wali, a tak niewiele brakuje by wiele mogło być inaczej. Myślę, że kiedyś napiszę o tym posta, dlaczego moje dziecko nie urodziło się w styczniu, choć jeszcze 30 grudnia o 20 wieczorem, podczas ostatniej wizyty u ginekologa, wszystko na to wskazywało.

Ale wracając do tematu, moje dziecko ma dopiero 5 lat, podczas gdy większość ma już prawie 6 i kiedy moje miało kilka dni to styczniowe już często zaczynało mówić, chodziło! I co mam takiego malucha wysłać do szkoły? Zabrać mu do reszty dzieciństwo, które przecież i tak nie było typowe dla małego dziecka. Ciągle wyjazdy, brak stabilizacji typu: o 8 pobudka, śniadanie, zabawa, spacer, obiad, zabawa, spacer, kolacja, kąpiel, sen czy coś w tym stylu. Tylko 6 rano pobudka, wyjazd, po drodze śniadanie (najlepsze były czasy karmienia piersią), spotkanie u klienta, wizyta na budowie, rekonesans po sklepach, obiad, i to samo co przed południem tylko w różnych konfiguracjach. Czasami powrót do domu późno w nocy, spanie u mamy na kolanach podczas nocnych rozmów. I takie różne perypetie. Kilkumiesięczna przygoda z nianią. I tak go podziwiam, że potrafił jako kilkutygodniowy czy kilkumiesięczny niemowlak być taki cierpliwy i przesiedzieć cichutko, u mnie na kolanach bądź w foteliku, nawet do 2 godzin. Pamiętam, jak zamiast w markecie na stoisko z zabawkami biegł na stoisko z dodatkami i szkłem. Przy pierwszy razie byłam w szoku, kiedy ominął kolorowe zabawki i pobiegł na szkło. Jego zabawy jako dwulatka to było wybieranie kanap, kolorów, komód itd., W zależności od tego czym ja się zajmowałam. I stwierdzeń typu: mamusiu, a ta kanapa pasuje do Michała, a ten kolor do Doroty... Pamiętam jak ponad 2 lata temu pokazywałam mojej mamie zdjęcia, a on akurat z rzutu płaskiego tego budynku zrobił sobie parkingi, w pokojach hotelowych, i patrząc na zdjęcia i projekt powiedział: „Mamo, to jest tutaj” Na moje pytanie skąd to wie, podał szczegóły schodów, które świadczyły, że to rzeczywiście jest ten fragment. Jako 2 latek wiedział też, dlaczego świeci słońce, że zachodzi reakcja termojądrowa, a nie dlatego, że jest dzień. Czy, że księżyc świeci światłem odbitym, itp.

Chociaż w szkole nie radzi sobie, aż tak dobrze. Pewnie w dużej mierze dlatego, że tak jak my, nie lubi stereotypów, nakazów, wchodzenie w schematy. Chciałby robić to co lubi, i jak mówi, przede wszystkim konstruować pojazdy, bo rysować jeszcze nie umie:). Strasznie nie lubi siedzenia nad książkami, wykonywania poleceń nauczyciela i robienia tego co wszyscy. Podobno, jak twiedzi, szkoła jest nudna:) 
Pamiętam pierwszą diagnozę gotowości do szkoły, chyba listopadzie, gdzie nasze dziecko było wcześniej ze 4 dni w przedszkolu i we wrześniu2 dni w innym, bo dopóki nie podjęliśmy decyzji, że będzie chodził u babci wiecznie nie mogliśmy tak zorganizować pracy, aby mógł chodzić w Warszawie. I co? Czytając wyniki diagnozy byłam w szoku, podobnie zresztą jak większość, kto go znał. Były tam stwierdzenia typu, dziecko posługuje się podstawowym słownictwem, gdzie już jako 1,5 roczne dziecko miał bardzo rozbudowane słownictwo, np. musimy się zapoznać z instrukcją, nie mówił błoto tylko błotnisty teren, a z zakresu architektury już nie wspomnę, i kilka tego typu wniosków. Jak się okazało szkoły nadal pracują schematami, nieważne, że dziecko rozumuje bardziej logicznie niż niektórzy dorośli, ale nie mieści się w szablonie. Bo rodzice nie powiedzieli dziecku, np. co to jest muchomor i wniosek dziecko nie umie rozwiązywać zagadek? Ale to, że wie dlaczego świeci słońce, księżyc, umie czytać projekt architektoniczny, przysłuchując się dyskusji nawet na spotkaniach kilkuosobowych w salach konferencyjnych, wyciąga wnioski i przedstawia swoje rozwiązania problemów. Niestety to się nie liczy, bo tego nie ma w programie szkolnym.

Ale wracając do tematu, co będzie dla niego lepszym rozwiązaniem? Jeszcze nie podjęliśmy decyzji, chociaż M. wolałby, ponownie przedszkole, a mama...no właśnie...ma dylemat. I tak pewnie się go nie pozbędę, nieważne jaka decyzję podejmiemy. Szkoda, że dziecko nie może jej podjąć samo...

Jak już wspomniałam, ja również zawsze buntowałam się przeciwko stereotypom i robieniu tego co większość i myśleniu tak jak większość. Zawsze musiałam mieć swoje zdanie. Chociaż nie byłam typową buntowniczką, ale pomimo tego, że byłam grzeczna, uczynna to zawsze pokazywałam, że mam swoje zdanie. Pewnie dlatego, np. nie palę papierosów. Ba, nigdy nawet nie spróbowałam. A przyczyna była banalna. Koleżanka 2 lata starsza ode mnie, zaczęła palić w podstawówce, i na moje stwierdzenie, że ja nie będę, odpowiedziała, że będę bo wszyscy palą, więc ja też kiedyś zapalę, i bajki typu jeśli wejdziesz między wrony... Odpowiedziałam stanowczo, że na pewno nie!! I co? To ja miałam rację, nigdy nie zapaliłam, a kiedy ktoś mi proponował od razu pojawiała się myśl, o tym głupim stereotypie, wronach:) i podobnych pierdołach. I się nie złamałam. Kaśka, jestem Ci za to wdzięczna :)

Podobnie jest z wiekiem i sposobem ubierania. Dlaczego jak jestem po trzydziestce mam się ubierać poważnie. I co to za stwierdzenie dzidzia-piernik, na określenie 30 kilkulatek. Owszem są osoby, które w młodzieżowych, o ile można je nazwać młodzieżowymi, ciuchach wyglądają komicznie czy wręcz karykaturalnie, zwłaszcza jak mają za dużo tu i ówdzie, a np. zakładają obcisłą mini. Jednak przy obecnych obecnych możliwościach w dziedzinie kosmetyki, medycyny estetycznej czy bardziej inwazyjnej chirurgii plastycznej, wszystko jest możliwe. Ważne tylko by zachować w tym umiar, a jeszcze jeżeli można pewien stan rzeczy osiągnąć w sposób naturalny, praktycznie bez wysiłku, to dlaczego z tego nie skorzystać? Na bycie, jak to określiła Daggi tu, „nobliwą panią”, my trzydziestokilkulatki mamy jeszcze czas.

Dzisiejsza stylizacja to efekt mojego buntu przeciw stereotypom. A co? Czy po 30 to już tylko, szlafrok, kapcie i przed telewizor w oczekiwaniu na starość, kiedy mamy pracować prawie do 70-tki!? Nie! Mogę być dzidzią-piernik, ważne, że ja się w takim stroju dobrze czuję.

A Wy co sądzicie na ten temat. Czy lubicie się buntować przeciwko schematom i stereotypom, czy wręcz przeciwnie?

I jak mieliście podobne dylematy z dzieckiem: szkoła czy przedszkole również dajcie znać :)

  ramoneska – rewiev, żakiet, spódnica – stradivarius, sweter – mohito, szpilki – dea shop, torebka – nn, naszyjnik – któraś sieciówka:)