Dziewczęco czy dojrzale...

W ostatnich dniach na dwóch blogach rozgorzała dyskusja na temat pewnej metamorfozy. Pewnie gdyby to była "jakaś tam" metamorfoza, nie utkwiła by mi, aż tak w pamięci. Jest bo jest. Modelka wygląda jak wygląda...podoba mi się lub nie... Ale...to nie była zwykła metamorfoza, tylko metamorfoza jednej z moich ulubionych blogerek... Gosi... Skrajnej...jak sama siebie określa:) Więc bardziej uważnie i z pewnym zaangażowaniem zaczęłam śledzić komentarze i opinie na jej temat. 

O tym, że poddała się metamorfozie domyśliłam się już dawno...po wpisie na jej blogu i wpisie w komentarzu na blogu stylistki, której jest ona dziełem. Czekałam na nią z niecierpliwością. I kiedy tylko zobaczyłam metamorfozę, gdzie nie było wzmianki kto to jest... Wiedziałam Gosiu, że to Ty:).

Wracając do samej metamorfozy, Gosia przed metamorfozą wyglądała młodziej (w ocenie znacznej części komentujących), po dojrzalej, bardziej kobieco i poważnie. Oglądając zdjęcia, nota bene, bardzo dobrej metamorfozy, zadałam sobie pytanie czy ja, gdybym miała szansę na zmianę wizerunku zdecydowałabym się na "dodanie sobie lat", porzucenie swojego bardziej dziewczęcego niż dojrzałego stylu. Tak jak wskazuje to nieubłaganie moja metryka... Odpowiedź zajęła mi tylko chwilę. Nie, nie zdecydowałabym się, chociaż nie zawsze tak było. Miałam okresy w swoim życiu, że wybierałam zestawy bardziej dojrzałe, ale raczej starałam się unikać dodawania sobie lat.

Zdarza mi się, że żałuję, iż nie pracuję cały czas w biurze (zwłaszcza kiedy przeglądam strony sklepów z takimi zestawami) i nie mogę nosić „biurowych” zestawów, bo kiedyś tak sobie siebie wyobrażałam. Jako nastolatka doszłam do wniosku, że chcę być prokuratorem (nawet biorąc udział w olimpiadach, ze sztuki, zawsze w rubryce: kierunku studiów pisałam: prawo:)), Jednak rzeczywistość zweryfikowała moje plany...i został mi tylko prokuratorski umysł...dociekliwość, szybkie łączenie faktów i wyciąganie wniosków. Logika to był jeden z moich ulubionych przedmiotów:)

Eeeehhh, rozmarzyłam się...

Jednak jestem w miejscu, w którym jestem i żeby ktoś nie pomyślał, że żałuję, bo uwielbiam swoją pracę, która jednocześnie stała się moją pasją. I mam ten komfort, że mogę ubierać się zarówno bardziej dziewczęco jak i elegancko. Zapomniałabym o jeszcze jednym ważnym aspekcie - późnym macierzyństwie. To również jest dla mnie ogromnym impulsem do zachowania bardziej „trzydziestolatkowego” wyglądu. Chociaż, tak szczerze mówiąc, to w sumie nic w tym kierunku póki co nie robię, oprócz strojów. Kosmetyczki w zasadzie, potrzebuję tylko do regulacji brwi. Od dwóch lat sporadycznie stosuję kremy przeciwzmarszczkowe.

Byłabym nie fair gdybym nie przyznała, że moje ego nie jest mile połechtane, kiedy widzę zdziwienie w oczach niektórych osób, w momencie poznania mojego wieku. Widok opadniętej szczęki...bezcenny:)))

Podobnie jak w przypadku, kiedy podczas rozmowy jakiś rok temu, mój 26-letni rozmówca wyraził pogląd, że trzydziestopięciolatka to: stara. Mnie natomiast nie traktował jako „starej”. Kiedy powiedziałam: Stara? A ja mam 37. Jego mina – widok bezcenny:))... za resztę zapłacisz kartą mastercard:)))

A wracając do mojego zestawu, trochę odbiega od prezentowanych ostatnio. Nie ma na nim dziewczęcego luzu, jest trochę bardziej kobiecy. Dzisiaj z racji tego, że jest niedziela i nie miałam w planach wizyty na budowie, tylko spotkanie w domu klienta mogłam sobie na niego pozwolić..Nie zawsze jednak tak jest. Po pierwsze dlatego, że często jestem w podróży i nie mam czasu na prasowanie koszul i eleganckich spodni (to, że wyprasuję w domu nie wystarczy, i tak zawsze muszę poprawiać na miejscu). Po drugie podczas jazdy nie widać na nich pognieceń, a jeżeli są to nie rzucają się tak w oczy. Po trzecie, jeżeli już muszę prasować to t-shirty prasuje się szybciej niż koszule :) Po czwarte kiedy wizytujemy budowę, to nie wyglądam jak "paniusia". Czasami zmieniam również buty, ze szpilek na koturny, ale to zależy od warunków panujących na budowie. Błoto, wykopy, wchodzenie na drabinę czy rusztowanie to nie jest odpowiednia sceneria dla szpilek. Chociaż nie, drabiny przerabiałam, raz nawet mając pod sobą kondygnację, a drabina stała tylko na desce. Brrr, nieciekawe uczucie, kiedy spojrzałam w dół...

Reasumując, powyższe argumenty i kilka nie przedstawionych, koszule i eleganckie spodnie czy spódnice:))) niezbyt często ostatnio goszczą w mojej codziennej garderobie.

 A Wy, gdybyście mieli szansę na zmianę swojego wizerunku, co byłoby Waszym marzeniem? I czym kierujecie się dobierając swoje stroje? 

płaszcz – Mango; sweter - Guess; spodnie, szpilki, szal – no name, aktówka – gadżet reklamowy

 

P.S. Dziękuję Gosiu... że czytając Twoje teksty nie muszę już sobie Ciebie wyobrażać...