PRZEBUDZENIE +konkurs

Do tej pory tak byłam pochłonięta pracą, że nie zauważyłam jak moje dziecko mnie potrzebuje. Ciągle wyjazd za wyjazdem. Od października widywaliśmy się praktycznie tylko w weekendy, święta (i to tylko przez 2 dni, bo przecież praca ważniejsza) i tydzień podczas
ferii. I gdyby nie to, że wcześniej obiecałam mu spędzenie ferii w domu (tak, w domu, bo na co dzień mieszka u babci), a on ciągle powtarzał babci, że w ferie mama mu obiecała, że pojedziemy do domu to pewnie jego ferie wyglądałyby tak samo. Ferie u babci, a mama w pracy. Może dla innych dzieci jest to radością, że spędzą ferie z babcią,a dla mojego synka czymś niezwykłym były ferie z mamą (niestety z tatą już nie było to możliwe – przeszkodą była oczywiście praca).

Pierwsze cztery lata jego życie było jedną wieelką podróżą, ale dzięki temu byliśmy ciągle razem, niestety obowiązek szkolny zbliżał się nieubłaganie.

Myślę, że dla niego nie do końca było to takie fajne, chociażby dlatego, że spędzał po ok. 10 tys. km miesięcznie w aucie. Może plusem było tylko to, że ciągle byliśmy razem, no może jeszcze to, że ciągle poznawał nowych ludzi, nowe miejsca. Zdarzało się, że obudzony o 4 nad ranem mówił: „Inne małe dzieci jeszcze śpią, a Was syneczek musi wstawać” i tym podobne teksty.

Przełom w moim myśleniu nastąpił podczas uroczystości z okazji dnia babci i dziadka organizowanym w przedszkolu. Postanowiłam, że jakoś wygospodaruję czas, aby tam być. Poza tym była też moja kolej na upieczenie ciasta (czytaj: kupienie), przecież ja na to nie mam czasu.

Za chwilę ma rozpocząć się przedstawienie.

Wszyscy siedzimy na widowni, oczywiście aparaty lub telefony przegotowane, mój oczywiście również w pełnej gotowości...

Dzieci schodzą po schodach...

Chwila dla fotoreporterów...

Wszystkie udają się w kierunku sceny, aż tu nagle jedno zamiast prosto skręca w prawo i biegnie na widownię. Które? Oczywiście moje, bo w końcu po 2 dniach zobaczył mamę. Tak bardzo chciał być z mamą, ze nie interesowało go przedstawienie, ani to że na jego występ czekają babcia z dziadkiem, a on obiecał im niespodziankę. Mama była lepszą „atrakcją”. Oczywiście udało mi się go przekonać (tym co zawsze działa: klockami lego), żeby wrócił na scenę, ale wtedy uświadomiłam sobie jaki on musi czuć się samotny. Pomimo tego, że raczej jesteśmy blisko, ciągle mu powtarzamy jak bardzo go kochamy, tęsknimy za nim itd, to mimo wszystko dla takiego dziecka to musi być ciężka sytuacja i ciągła tęsknota. Wtedy postanowiłam sobie, że będziemy starali się więcej czasu spędzać razem. Pierwszym punktem jest praca poza domem od poniedziałku do piątku (do tej pory były to wszystkie soboty, a zdarzało się również, że niedziela), a weekend w domu.

Ciągle powtarzaliśmy mu, że musimy pracować aby mieć pieniądze na zabawki, że jakieś 2 lata temu, podczas powrotu do domu na święta, chyba wielkanocne, powiedziałam do M., że w końcu sobie odpoczniemy. Na to on: „Nie, nie możecie, musicie pracować na komputerze, żeby mi kupować zabawki”. Czyli praca ponad wszystko...

A jakie Wy macie wspomnienia z dzieciństwa, spędzanie czasu z rodzicami, czy jako tęsknotę za nimi?

Przypominam również o trwającym na blogu do 25 lutego konkursie KLIK

Do wygrania tusz Dior lub perfumy DKNY.

Zapraszam.

 

Płaszcz – Stradivarius, 

Spodnie/getry – Stradivarius

Sweter - Hilfiger

Buty- stylowebuty.pl

Torebka – Jennifer&Jennifer