Dziecięca logika...

Dosyć dawno mnie tu nie było. W tym czasie wiele się u nas wydarzyło. Jedne kwestie zaczynają już powoli wracać do normy, inne niestety nie.

Od pewnego czasu mam problem natury moralnej – czy warto pomagać... ot tak... po prostu... bezinteresownie???... ale o tym innym razem...teraz to jeszcze zbyt trudne...

Poza tym, jak wspominałam na FB 3 tygodnie temu synek złamał rączkę, i do wczoraj miał gips. I chyba trudno w to uwierzyć, ale my z M. byliśmy bardziej szczęśliwi od niego, że już zdjęty. Jeszcze poprzedniego dnia kiedy oznajmiłam mu, że jedziemy do chirurga zdjąć gips on na to: mamusiu, ale ten gips to już mi się podoba i nie chcę go zdejmować. I chyba rzeczywiście chciał go mieć, ponieważ, jeżeli nie wyjeżdżamy wcześnie rano z domu, to wstaje ok. 7.00-8.00, a wczoraj spał prawie do 9.30 (wizyta 10.10, dojazd 25 min), a i tak z wielkim trudem udało nam się go ściągnąć z łóżka. U lekarza oczywiście płakał, że on nie chce go zdejmować. Na pytanie lekarza, dlaczego płacze odpowiadał, że tęskni za babcia, ciocią, dziećmi zostawionymi w domu... (tak dalej mamy te dzieci :), ale prawdziwego powodu nie podał. A był on banalnie niebanalny... Chciał mieć gips, bo wtedy nie musi chodzić do przedszkola i jest cały czas z mamą i długo w domu... bo ostatni tydzień prawie cały spędziliśmy w Warszawie. I to mu się po prostu spodobało... ale czy można się temu dziwić?

 

Bluzka – Vubu

spodnie – Cross

buty/koturny - czasnabuty

pasek – Gucci (pożyczony od M.)

torebka - Mariposa
bransoletka - Gerry Weber